Indians are quick learners. In the olden days we only thought the Chinese and Taiwanese copied.
But, these are post liberalization times in India. So, when we see something good happening outside of India, we either get that by import or copy in double quick time now.
In the olden days, if something new got invented abroad, it would take years for us to get that in India. Even Hollywood movies used to get released with a few years' delay in Indian cinemas.
But thing have changed, that is, post liberalization. A new computer virus released abroad is immediately in India now. (If it is election time, you can get these virus even more fast because there will be lack of security due to Home Ministry headed by PC will not be in a position to provide security for anything or anyone other than for gundas contesting elections).
Thus, within about three or four months of the introduction, the fresh idea of showing protest by throwing a shoe during a PC (press conference) has hit the Indian shores. And we already have a shoe hurled at our PC during a PC which you can now monitor on your PC.
You will notice from the video that unlike in the Bush episode when Bush got a pair, PC just got one shoe. You will also notice that the shoe was not actually hurled (like in the Iraq incident) but lobbed at PC. (It was also lobbed so wide that even Steve Bucknor would have called it a wide; even if India was batting - Comment of Chitralaya Sriram, famous playwright of superhit Tamil Comedy stage plays)
I was thinking of the reasons for the lob instead of a hurl:
1. The Sikh might be actually a South Indian, specifically from Chennai and should have also played gully cricket; because, only in Chennai we play cricket bowling underarm deliveries (It also appeared that Mr. Chidambaram is not that good at Cricket as you see him ducking at something not even near him. That probably explains his IPL hate).
2. The Sikh might have been coached by Greg Chappell to do a Trevor Chappell?
3. PC was just "a shoe's throw away" from the journalist and so the journalist didn't want to waste his energy throwing.
4. PC might have come to the PC wearing just one shoe and the journalist might have brought the second shoe to give to PC
5. The Sikh might have noticed that PC was unsuited for the conference so he thought let him atleast be booted
Was the Election Commission watching this incident? Better they did. This might well turn out to be a " Shoes for vote" scandal. Congress can embark on distributing free shoes to the voters in the guise of returning the hurled shoe back.
The Central Government should order a probe into the incident and commission a commission and allow politicians and officials earn some commission in the process.
When the Iraqi journalist threw the shoes at George Bush, Bush was smart enough to note the shoe size and quoted it in his post shoe conference.
I do not know whether Mr. Chidambaram noticed the shoe size. He will not be upset, I think, if the shoe size was No.10 bought at Janpath.
If it was the west, the brand of shoes would have become even more popular by now. I can already think of the slogan "The shoes we make, are the shoes you throw". Or a PC Company can advertise with the Sikh as the endorser "Our PC is always booted"
Now, it is showtime of the shoe times - click the links to view them.
The Shoe Throw
The Eye Witness account
The Bushoe video
09 April 2009
22 March 2009
But is it really such a great historical achievement?
While I have no hesitation in congratulating the M S Dhoni and his men for this victory I do not think it is any great historical achievement as is made out in the media which is blaring headlines that we have won there after 30+ years.
In the seventies and early eighties, New Zealand was not considered as a stong team as it is considered now. Before the admission of Zimbabwe and Bangladesh into Test cricket, New Zealand used to be the team considered the weakest amongst the world test teams.
That despite having some great cricketers like Sir Richard Hadley, Glenn Turner, Martin Crowe, John Wright, Mark Greatbatch, Geoff Lawson (thanks Loshan for pointing out the error), Jereme Coney (again thanks to Loshan for reminding this great's name) and Evan Chatfield in their ranks.
Despite being considered as the weakest team amongst the test playing nations, New Zealand always fought hard. Especially in matches against Australia they gave their very best.
I remember their 1981 ODI match in the World Series Cup against Australia in which to avoid a tie (not defeat) Greg Chappell stooped to the level of asking his youngest brother Trevor Chappell to bowl the last delivery underarm. Still it remained that they were lowly ranked as a test playing nation.
Thus, it comes as a surprise to me that India has not won a test match in New Zealand in 33 years.
The last win came in 1976 in Auckland. Going through the scorecard at www.cricinfo.com I noticed some interesting similarities between the current match and the 1976 one.
1. In both the matches New Zealand batted first
2. In both matches India chased down a small score (less than 100) in the last innings.
3. In both matches, in the Indian second innings, the opening batsman taking strike scored the majority of the runs for victory and remained not out. (Sunil Gavaskar with 35 in 1976 and Gautam Gambir with 30 in 2009)
4. In both matches Little masters scored a century in the first innings. In 1976, it was Sunil Gavaskar with One hundred and Six-teen and in 2009, it was Sachin Tendulkar with one hundred and Six-ty.
5. In both matches it was a off-spinner who bundled out the Kiwis. It was Erapally Prasanna with 8 for 76 in 1976 and Harbhajan with 6 for 63 in 2009.
I noticed that it was one of those rare matches in which both the great off-spinners of India Prasanna and Venkat played and Bishen Bedi didn't. In that match the two off-spinners together took 12 wickets, with Prasanna taking 8 wickets in the second innings.
As if it is a repeat of history, in the current win, Harbhajan Singh our off-spinner took 6 wickets.
While in this win Sachin Tendulkar scored 160 in the first innings of this test , in the 1976 match, the original little master Sunil Gavaskar scored 116.
The 1976 match was probably one of the few matches in which Sunil Gavaskar scored a hundred and G R Viswanath failed and still India won the match. :)
This looked odd to me. Hence I wanted to do some number crunching to see the statistics of India - New Zealand matches in the past 33 years and compare the same with the matches played by India against other teams. The following interesting statistics emerged.
Thus, while this win did come after many years, it is not that great history because we have not played often enough against NewZealand to day that we have not won often enough the said team. We seem to be playing more often against Australia and England or for that matter even Pakistan (with whom we have a off on touring relationship) than against New Zealand.
In fact, amongst the test nations that are playing test cricket 32 years back the least we have played is against New Zealand.
In the olden days atleast we used to make it a point to tour New Zealand whenever we toured Australia, combining the tour schedules. Now, since BCCI has become more monied and since travel is not that great a hassle, we seem to have deliberately ignored touring the Kiwis regularly. It might be because the BCCI thinks that a series against Australia, England or Pakistan gives more revenues than a tour to New Zealand.
This thinking is also proved by the fact that we have not been playing many matches even against Sri Lanka which is nearer home - we have played just 29 tests in 26 years.
While I have no hesitation in congratulating the M S Dhoni and his men for this victory I do not think it is any great historical achievement as is made out in the media which is blaring headlines that we have won there after 30+ years.
In the seventies and early eighties, New Zealand was not considered as a stong team as it is considered now. Before the admission of Zimbabwe and Bangladesh into Test cricket, New Zealand used to be the team considered the weakest amongst the world test teams.
That despite having some great cricketers like Sir Richard Hadley, Glenn Turner, Martin Crowe, John Wright, Mark Greatbatch, Geoff Lawson (thanks Loshan for pointing out the error), Jereme Coney (again thanks to Loshan for reminding this great's name) and Evan Chatfield in their ranks.
Despite being considered as the weakest team amongst the test playing nations, New Zealand always fought hard. Especially in matches against Australia they gave their very best.
I remember their 1981 ODI match in the World Series Cup against Australia in which to avoid a tie (not defeat) Greg Chappell stooped to the level of asking his youngest brother Trevor Chappell to bowl the last delivery underarm. Still it remained that they were lowly ranked as a test playing nation.
Thus, it comes as a surprise to me that India has not won a test match in New Zealand in 33 years.
The last win came in 1976 in Auckland. Going through the scorecard at www.cricinfo.com I noticed some interesting similarities between the current match and the 1976 one.
1. In both the matches New Zealand batted first
2. In both matches India chased down a small score (less than 100) in the last innings.
3. In both matches, in the Indian second innings, the opening batsman taking strike scored the majority of the runs for victory and remained not out. (Sunil Gavaskar with 35 in 1976 and Gautam Gambir with 30 in 2009)
4. In both matches Little masters scored a century in the first innings. In 1976, it was Sunil Gavaskar with One hundred and Six-teen and in 2009, it was Sachin Tendulkar with one hundred and Six-ty.
5. In both matches it was a off-spinner who bundled out the Kiwis. It was Erapally Prasanna with 8 for 76 in 1976 and Harbhajan with 6 for 63 in 2009.
I noticed that it was one of those rare matches in which both the great off-spinners of India Prasanna and Venkat played and Bishen Bedi didn't. In that match the two off-spinners together took 12 wickets, with Prasanna taking 8 wickets in the second innings.
As if it is a repeat of history, in the current win, Harbhajan Singh our off-spinner took 6 wickets.
While in this win Sachin Tendulkar scored 160 in the first innings of this test , in the 1976 match, the original little master Sunil Gavaskar scored 116.
The 1976 match was probably one of the few matches in which Sunil Gavaskar scored a hundred and G R Viswanath failed and still India won the match. :)
This looked odd to me. Hence I wanted to do some number crunching to see the statistics of India - New Zealand matches in the past 33 years and compare the same with the matches played by India against other teams. The following interesting statistics emerged.
Thus, while this win did come after many years, it is not that great history because we have not played often enough against NewZealand to day that we have not won often enough the said team. We seem to be playing more often against Australia and England or for that matter even Pakistan (with whom we have a off on touring relationship) than against New Zealand.
In fact, amongst the test nations that are playing test cricket 32 years back the least we have played is against New Zealand.
In the olden days atleast we used to make it a point to tour New Zealand whenever we toured Australia, combining the tour schedules. Now, since BCCI has become more monied and since travel is not that great a hassle, we seem to have deliberately ignored touring the Kiwis regularly. It might be because the BCCI thinks that a series against Australia, England or Pakistan gives more revenues than a tour to New Zealand.
This thinking is also proved by the fact that we have not been playing many matches even against Sri Lanka which is nearer home - we have played just 29 tests in 26 years.
17 March 2009
கடலோரம் செய்த வாக்குப் பதிவு
தலைப்பில் இருப்பது - ஆங்கில Walk-u :)
எனக்கு சர்க்கரை நோய் இருப்பதால் தினமும் நடக்க வேண்டிய கட்டாயம். நான் குவைத்தில் வசிப்பதால் வீட்டுக்குள்ளேயேதான் Treadmill என்ற இயந்திரத்தில் ஏறி இருந்த இடத்திலேயே முப்பது முதல் நாற்பது நிமிடம் முடிந்தவரை தினமும் நடப்பேன்.
தினமும் நடக்கும் கட்டாயம் இருந்தாலும், விடுப்பில் இருந்தாலோ, அலுவல் காரணமாக வேறு நாட்டுக்கு சென்றாலோ, நடப்பது நடப்பதில்லை.
இம்முறை விடுமுறையிலேயே சென்னைக்கு வந்திருந்தாலும், சர்க்கரை நோய் பரிசோதனை செய்யப் போவதாலும், டாக்டரிடம் இருந்து திட்டு வாங்குவதை தவிர்க்கவும் பரிட்சைக்கு முதல்நாள் படிக்கும் மாணவன் போல் கடற்கரைக்கு சென்று நடக்கலாம் என்று முடிவு செய்தேன்.
கடந்த சில வருடங்களில், பல முறை மெரினாக் கடற்கரைக்கு சென்றிருந்தாலும், நடக்கவென சென்று வெகு நாட்கள் ஆகிவிட்டன. என் சகோதர்களுடன் அதிகாலை 5.30 மணிக்கு மெரினா கடற்கரை சென்றேன். ஏறக்குறைய ஏழு வருடங்களுக்கு முன்பு நடக்கச் சென்றபோது, கடற்கரை சாலையை ஒட்டி கலங்கரை விளக்கம் முதல், கண்ணகி சிலை வரை சிவப்பு வண்ண டைல்ஸ் பதிக்கப்பட்ட அழகான நடைபாதை இருந்தது. எனக்கு தெரிந்தவரை நன்றாகவே பராமரிக்கப்பட்டு வந்தது.
இப்போது, தேவையில்லாமல் (அல்லது யாருடைய காண்ட்ராக்ட் தேவைக்காகவோ) அது முற்றிலுமாக தோண்டப்பட்டு கிரானைட் கற்களால் புதிய நடைபாதை போடும் வேலை நடந்து, மன்னிக்கவும், நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.
நடைபாதையில் பதிப்பதற்கென்று, கிரானைட் கற்கள் பாதையோரம் போடப்பட்டு எந்தவித பாதுகாப்பும் இன்றி கிடக்கின்றன! யார் வேண்டுமானாலும் இரவோடு இரவாக சில பல கற்களை கிளப்பிக்கொண்டு சென்றுவிடும் நிலையில்தான் இவை உள்ளன. இந்த பாதை பள பள கற்களால் முன்பைவிட அழகாகும் என்பதில் ஒரு சந்தேகமும் இல்லை. ஆனால், நடையர்களுக்கு இது நிச்சயமாக ஆபத்தானதாகவே இருக்கும். வழுக்கும் தரையில் வேகமாக (brisk) நடக்கமுடியாது. விழுந்துவிடக்கூடிய வாய்ப்பும் அதிகம். அதுவும் வழ வழப்பான கருப்பு நிற கிரானைட் கற்கள் நாலைந்து அடிக்கு ஒரு முறை பார்டர் போல் போடப்படுகின்றன. அது நடப்பவர்களுக்கு இன்னும் அதிக ஆபத்தை தரக்கூடும்.
இந்த அழகு ”படுத்தும்” வேலை பல மாதங்களாக நடந்துகொண்டிருக்கிறது. ஒரு 3 கி.மீ. தூரத்தை அழகு படுத்த இத்தனை நாட்கள் தேவையா என்ற கேள்வி எழுகிறது. தகவல் அறியும் சட்டம் மூலம் அரசாங்கத்திடன் இந்த வேலை பற்றிய கேள்விகளை கேட்க தோன்றுகிறது. (யாருக்கு காண்ட்ராக்ட்? காண்ட்ராக்ட் மதிப்பு எவ்வளவு? எத்தனை நாட்களுக்குள் முடிக்க வேண்டும்? யார் யார் போட்டியிட்டனர்? எவ்வளவு நாட்களுக்கு ஒருமுறை காண்ட்ராக்டின் வளர்ச்சி பரிசிலனை செய்யப்படுகிறது? கால தாமதங்கள் உள்ளனவா? கால நீட்டம் கொடுக்கப்பட்டுள்ளதா? எத்தனை முறை?)
சரி. விஷயத்திற்கு வருவோம்.
வழக்கமான நடைபாதை கொந்தியிருப்பதால், நடையர்கள் அனைவரும் இப்போது கடற்கரை மணலையொட்டியுள்ள உள்சாலைக்கு மாறிவிட்டார்கள். மணலில் சக்தி வாய்ந்த மின்விளக்குகள் பொருத்தப்பட்டிருந்தாலும் காந்திசிலை அருகில் இருக்கும் ஓரிரண்டை தவிர வேறு எதுவும் எரியவில்லை. அதனால், நடப்பவர்கள் முழு மற்றும் அரை இருட்டில்தான் பெரும்பாலும் நடக்கிறார்கள்.
இத்தனை தொந்தரவுகள் இருந்தபோதிலும், இன்னும் சூரியன் எழாத காலையில், அரை இருட்டில், சில்லென்ற கடற்காற்றில் நடை ஒரு சுகானுபவம். நெஞ்சுக்குள் சில்லென்ற இன்னும் அசுத்தமாகாத காற்று உள்புகும் போது நடையில் ஒரு துள்ளலும் வேகமும் (ஆங்கிலத்தில் "spring in the steps" என்று சொல்வார்கள்) வந்து நடந்துகொண்டே இருக்க ஆவல் கூடுகிறது. போனஸாக, நோகியா உபயத்தில், ரேடியோ மிர்ச்சி பண்பலையில் இருந்து என் காதில் இசைத் தேன்.
எங்கள் நடையை விவேகானந்தா இல்லத்திலிருந்து துவங்கி, வடக்காக கண்ணகி சிலை வரை சென்று திரும்பி கலங்கரை விளக்கம் வரை நடத்தினோம். 35 நிமிடங்கள் பிடித்தன. 35 நிமிடங்களும் எனக்கு பிடித்தன.
கலங்கரைவிளக்கத்திற்கு அருகில் இருந்து மீண்டும் திரும்பி மகாத்மா காந்தி சிலை அருகில் வந்து வசூல்ராஜா MBBSல் போல் உரக்கச் சிரிக்கும் குழுவுக்கு பக்கத்தில் சூடான, சுவையான வெஜிடபிள் சூப்பும், மணத்தக்காளி, வாழைத்தண்டு, பாகற்காய், நெல்லிக்காய் இவைகளின் ரசம் கலந்த ஒரு புது ரசத்தையும் பருகினோம். மூன்று பேருக்கும் சேர்த்து மொத்த செலவு ரூ. 100க்குள்தான் என்பது வெளிநாட்டிலெல்லாம் நினைத்துக்கூட பார்க்கமுடியாத ஒன்று.
இந்த சுகத்தை தினமும் அனுபவிக்க மனம் தூண்டுவது தவிர்க்க முடியாத ஒன்று. அந்த சில நிமிடங்களில் என் மனதில் குவைத் கம்பெனிக்கு ராஜினாமா email தட்டச்சி, (அதுவரை பொறுத்திருந்த மூளை விழித்துக்கொண்டு, பொறுப்புகளை நினைவுறுத்த) ”send button" அமுக்குமுன் "discard" அழுத்தினேன்.
இந்த பதிவுக்காகவே ஏற்பட்டது போல் கடல் அருகில் வசந்த விழாவை ஒட்டி தீவிரவாததுக்கு எதிரான மணல் சிற்பம் ஒன்று ஏற்படுத்தப்பட்டு இருந்தது. அதை வீடியோ பதிவினேன் (கீழ் காண்க)
உடல் ஆரோக்கியத்திற்காக நடப்பவர்களையும், சிரிப்பவர்களையும், (என் கை ஆட்டத்தினால்) வெறும் மணலையும் எடுத்த வீடியோ பதிவு கீழே.
எனக்கு சர்க்கரை நோய் இருப்பதால் தினமும் நடக்க வேண்டிய கட்டாயம். நான் குவைத்தில் வசிப்பதால் வீட்டுக்குள்ளேயேதான் Treadmill என்ற இயந்திரத்தில் ஏறி இருந்த இடத்திலேயே முப்பது முதல் நாற்பது நிமிடம் முடிந்தவரை தினமும் நடப்பேன்.
தினமும் நடக்கும் கட்டாயம் இருந்தாலும், விடுப்பில் இருந்தாலோ, அலுவல் காரணமாக வேறு நாட்டுக்கு சென்றாலோ, நடப்பது நடப்பதில்லை.
இம்முறை விடுமுறையிலேயே சென்னைக்கு வந்திருந்தாலும், சர்க்கரை நோய் பரிசோதனை செய்யப் போவதாலும், டாக்டரிடம் இருந்து திட்டு வாங்குவதை தவிர்க்கவும் பரிட்சைக்கு முதல்நாள் படிக்கும் மாணவன் போல் கடற்கரைக்கு சென்று நடக்கலாம் என்று முடிவு செய்தேன்.
கடந்த சில வருடங்களில், பல முறை மெரினாக் கடற்கரைக்கு சென்றிருந்தாலும், நடக்கவென சென்று வெகு நாட்கள் ஆகிவிட்டன. என் சகோதர்களுடன் அதிகாலை 5.30 மணிக்கு மெரினா கடற்கரை சென்றேன். ஏறக்குறைய ஏழு வருடங்களுக்கு முன்பு நடக்கச் சென்றபோது, கடற்கரை சாலையை ஒட்டி கலங்கரை விளக்கம் முதல், கண்ணகி சிலை வரை சிவப்பு வண்ண டைல்ஸ் பதிக்கப்பட்ட அழகான நடைபாதை இருந்தது. எனக்கு தெரிந்தவரை நன்றாகவே பராமரிக்கப்பட்டு வந்தது.
இப்போது, தேவையில்லாமல் (அல்லது யாருடைய காண்ட்ராக்ட் தேவைக்காகவோ) அது முற்றிலுமாக தோண்டப்பட்டு கிரானைட் கற்களால் புதிய நடைபாதை போடும் வேலை நடந்து, மன்னிக்கவும், நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது.
நடைபாதையில் பதிப்பதற்கென்று, கிரானைட் கற்கள் பாதையோரம் போடப்பட்டு எந்தவித பாதுகாப்பும் இன்றி கிடக்கின்றன! யார் வேண்டுமானாலும் இரவோடு இரவாக சில பல கற்களை கிளப்பிக்கொண்டு சென்றுவிடும் நிலையில்தான் இவை உள்ளன. இந்த பாதை பள பள கற்களால் முன்பைவிட அழகாகும் என்பதில் ஒரு சந்தேகமும் இல்லை. ஆனால், நடையர்களுக்கு இது நிச்சயமாக ஆபத்தானதாகவே இருக்கும். வழுக்கும் தரையில் வேகமாக (brisk) நடக்கமுடியாது. விழுந்துவிடக்கூடிய வாய்ப்பும் அதிகம். அதுவும் வழ வழப்பான கருப்பு நிற கிரானைட் கற்கள் நாலைந்து அடிக்கு ஒரு முறை பார்டர் போல் போடப்படுகின்றன. அது நடப்பவர்களுக்கு இன்னும் அதிக ஆபத்தை தரக்கூடும்.
இந்த அழகு ”படுத்தும்” வேலை பல மாதங்களாக நடந்துகொண்டிருக்கிறது. ஒரு 3 கி.மீ. தூரத்தை அழகு படுத்த இத்தனை நாட்கள் தேவையா என்ற கேள்வி எழுகிறது. தகவல் அறியும் சட்டம் மூலம் அரசாங்கத்திடன் இந்த வேலை பற்றிய கேள்விகளை கேட்க தோன்றுகிறது. (யாருக்கு காண்ட்ராக்ட்? காண்ட்ராக்ட் மதிப்பு எவ்வளவு? எத்தனை நாட்களுக்குள் முடிக்க வேண்டும்? யார் யார் போட்டியிட்டனர்? எவ்வளவு நாட்களுக்கு ஒருமுறை காண்ட்ராக்டின் வளர்ச்சி பரிசிலனை செய்யப்படுகிறது? கால தாமதங்கள் உள்ளனவா? கால நீட்டம் கொடுக்கப்பட்டுள்ளதா? எத்தனை முறை?)
சரி. விஷயத்திற்கு வருவோம்.
வழக்கமான நடைபாதை கொந்தியிருப்பதால், நடையர்கள் அனைவரும் இப்போது கடற்கரை மணலையொட்டியுள்ள உள்சாலைக்கு மாறிவிட்டார்கள். மணலில் சக்தி வாய்ந்த மின்விளக்குகள் பொருத்தப்பட்டிருந்தாலும் காந்திசிலை அருகில் இருக்கும் ஓரிரண்டை தவிர வேறு எதுவும் எரியவில்லை. அதனால், நடப்பவர்கள் முழு மற்றும் அரை இருட்டில்தான் பெரும்பாலும் நடக்கிறார்கள்.
இத்தனை தொந்தரவுகள் இருந்தபோதிலும், இன்னும் சூரியன் எழாத காலையில், அரை இருட்டில், சில்லென்ற கடற்காற்றில் நடை ஒரு சுகானுபவம். நெஞ்சுக்குள் சில்லென்ற இன்னும் அசுத்தமாகாத காற்று உள்புகும் போது நடையில் ஒரு துள்ளலும் வேகமும் (ஆங்கிலத்தில் "spring in the steps" என்று சொல்வார்கள்) வந்து நடந்துகொண்டே இருக்க ஆவல் கூடுகிறது. போனஸாக, நோகியா உபயத்தில், ரேடியோ மிர்ச்சி பண்பலையில் இருந்து என் காதில் இசைத் தேன்.
எங்கள் நடையை விவேகானந்தா இல்லத்திலிருந்து துவங்கி, வடக்காக கண்ணகி சிலை வரை சென்று திரும்பி கலங்கரை விளக்கம் வரை நடத்தினோம். 35 நிமிடங்கள் பிடித்தன. 35 நிமிடங்களும் எனக்கு பிடித்தன.
கலங்கரைவிளக்கத்திற்கு அருகில் இருந்து மீண்டும் திரும்பி மகாத்மா காந்தி சிலை அருகில் வந்து வசூல்ராஜா MBBSல் போல் உரக்கச் சிரிக்கும் குழுவுக்கு பக்கத்தில் சூடான, சுவையான வெஜிடபிள் சூப்பும், மணத்தக்காளி, வாழைத்தண்டு, பாகற்காய், நெல்லிக்காய் இவைகளின் ரசம் கலந்த ஒரு புது ரசத்தையும் பருகினோம். மூன்று பேருக்கும் சேர்த்து மொத்த செலவு ரூ. 100க்குள்தான் என்பது வெளிநாட்டிலெல்லாம் நினைத்துக்கூட பார்க்கமுடியாத ஒன்று.
இந்த சுகத்தை தினமும் அனுபவிக்க மனம் தூண்டுவது தவிர்க்க முடியாத ஒன்று. அந்த சில நிமிடங்களில் என் மனதில் குவைத் கம்பெனிக்கு ராஜினாமா email தட்டச்சி, (அதுவரை பொறுத்திருந்த மூளை விழித்துக்கொண்டு, பொறுப்புகளை நினைவுறுத்த) ”send button" அமுக்குமுன் "discard" அழுத்தினேன்.
இந்த பதிவுக்காகவே ஏற்பட்டது போல் கடல் அருகில் வசந்த விழாவை ஒட்டி தீவிரவாததுக்கு எதிரான மணல் சிற்பம் ஒன்று ஏற்படுத்தப்பட்டு இருந்தது. அதை வீடியோ பதிவினேன் (கீழ் காண்க)
உடல் ஆரோக்கியத்திற்காக நடப்பவர்களையும், சிரிப்பவர்களையும், (என் கை ஆட்டத்தினால்) வெறும் மணலையும் எடுத்த வீடியோ பதிவு கீழே.
Subscribe to:
Posts (Atom)